Txoriale jaunak aurpegi sinpatikoa eta irribarretsua
zeukan. Txori-denda baten jabe zen. Oso txori-denda berezia zen. Hegazti
guztiak solte zeuden eta hara eta hona ibiltzen ziren, ihes egin gabe. Umeek
izugarri gozatzen zuten haien koloreez eta kantuez.
Niko izeneko mutikoak jakin nahi zuen Txoriale jaunak nola
lortzen zuen gauza harrigarri hura. Egun batean, dendaren baztertxo batean
ezkutatu eta ixteko ordura arte hantxe geratu zen. Gero, isil-isilik,
txori-saltzailearen atzetik, denda ostera joan zen.
Han ehunka arrautza ikusi zituen kaiola txikietan gordeta.
Txoriale jauna arrautza txikiak mugitzen hasiak ziren kaiola baten ondora joan
zen; arrautzok laster hautsi eta ireki ziren eta guztietatik urretxindor polit
bana atera zen.
Gauza hunkigarria izan zen. Niko liluratua zegoen
txorikumeei begira, baina orduan Txoriale jaunaren ahotsa entzun zuen. Haserrez
eta mespretxuz hitz egiten zien jaioberriei: “Ai, txita kantari gaixoak … hegaz ere ez dakizue eta; behinik behin,
zertxobait kantatuko duzue dendan”. Askotan esan zien gauza berbera.
Bukatutakoan, urretxindorrak hartu eta kaiola estu eta luzanga batean sartu
zituen. Han aurrerantz bakarrik mugitu zitezkeen, ez baitzegoen gehiagorako
lekurik.
Tratu berbera eman zien kaiola guztietako txorikumeei,
den-denei; gero, txori handiak zeuden lekura iritsi zen. Ez zen beharrezkoa
txori-saltzaileak ezer esaterik. Hegaztien begirada tristean eta ibilkera
dorpean argi igartzen zen txoriok txita kantari gaixoak zirela konbentzituta
zeudela. Nikok negar egin zuen orduan, txori-dendara zenbat aldiz joan zen eta
bertan zenbat gozatu zuen gogoratzean. Hantxe geratu zen, ezkutuan, Txoriale
jauna joan arte.
Gau horretan Nikok etengabean animatu zituen txoriak: “Hegalari handiak zarete, hegaztiak
baitzarete, hegazti bikainak” esaten zien behin eta berriz, baina begirada
tristeak eta etsiak baino ez zituen jaso… eta noizbait kantu eder bat.
Niko ez zen adoregabetu eta gau askotan ezkutatu zen
txori-dendan, txori gaixo haien adorea suspertzeko. Hitz egiten zien, txistu,
kantu,… eta hegaztien marrazkiak eta liburuak erakusten zizkien, txoriak hegaz
ikus zitzaten. “Animo, lagunok, ziur ahal
duzuela! Inoiz ez zarete txita kantari gaixoak izan” esaten zien gero.
Azkenik, lamina haiei begiratuta, kanario txiki bat txita
ez zela konbentzitu zen eta, hiru-lau aldiz saiatu ondoren, hegaz egiten hasi
zen. Gau hartan ehunka txori animatu ziren lehenengoz hegaz egitera… eta
biharamunean txori-denda lumaz eta kantu alaiz beteriko kaos alaia bihurtua
zegoen; hori bai, oso denbora gutxi iraun zuen, txoriek, handik irtenda, alde
egin arte soilik.
Geroztik aurrera, askotan ikusten zen Niko txoriz
inguratuta; hegodun laguntxoek laster joaten zitzaizkion animatzera, mutikoa
triste edo atsekabetuta sentitzen zenean.
GALDERAK
·
Zer izan da zuretzat deigarriena
ipuinetik?
·
Garrantzitsua da gure buruan konfiantza
izatea? Zergatik?
· Zer gauzak egin daitezke gure buruan
konfiantza izateko?
